مهندسی فناوری اطلاعات  گرگان

سایه ی دوست
یکی از روزهای سال اول دبیرستان بود.من از مدرسه به خانه برمی گشتم که یکی از بچه های کلاس را دیدم.
اسمش کایل بودو انگار همه ی کتابهایش را با خود به خانه می برد.
با خود گفتم :کی این همه کتاب رو به خانه می بره!
من برای خودم برنامه ریزی کرده بودم.(مسابقه ی فوتبال با بچه ها-مهمانی خونه یکی از همکلاسی ها)
بنابراین شانه هایم را بالا انداحتم و به راهم ادامه دادم.
همینطور که می رفتم تعدای از بچه ها رودیدم که به طرف او دویدند و او را به زمین انداختند.کتابهایش پخش شد و خودش هم روی خاکها افتاد.عینکش افتادومن دیدم چند متر اونطرفتر روی چمنها پرت شد.سرش رو که بالا آورد در چشماش یه غم بزرگ دیدم .بی اختیار قلبم به طرفش کشیده شد و بطرفش دویدم.همینطور که عینکش رو به دستش میدادم گفتم :"این بچه ها یه مشت آشغالن".
اوبه من نگاهی کرد وگفت : متشکرم ! ولبخند بزرگی صورتش را پوشاند.
من کمکش کردم که بلند شود و ازش پرسیدم کجا زندگی میکنه؟معلوم شد نزدیک خونه ی ما زندگی میکند.ما تا خانه پیاده قدم زدیم و او واقعا پسر جالبی از آب درآمد.من ازش پرسیدم آیا دوست دارد با من و دوستانم فوتبال بازی کند؟و اوجواب مثبت داد.
ما تمام آخر هفته را با هم گذراندیم وهر چه بیشتر کایل را می شناختم بیشتر از او خوشم می آمد.دوستانم هم چنین حسی داشتند.در چهار سال بعد من و کایل بهترین دوستان هم بودیم پس از پایان دبیرستان هر دو به فکر دانشکده افتادیم.کایل تصمیم داشت دکتر شود و من قصد داشتم به دنبال فروش لوازم فوتبال بروم.کایل کسی بود که قرار بود برای جشن فارغ التحصیلی صحبت کند.ومن خوشحال بودم که مجبور نیستم درآن روز روبروی همه صحبت کنم.
من کایل را دیدم او عالی به نظر می رسید حتی عینک زدنش هم به او می آمد.همه ی دخترها دوستش داشتند .گاهی من بهش حسودی می کردم.
گلویش را صاف کرد و صحبتش را اینطوری شروع کرد:
"فارغ التحصیلی زمان سپاس از کسانی است که به شما کمک کرده اند این سالهای سخت را بگذرانید.والدین شما- معلمانتان-خواهربرادرهایتان-شاید یک مربی ورزش ...اما مهمتر از همه دوستانتان...
من اینجا هستم تا به همه ی شما بگویم دوست کسی بودن بهترین هدیه ایست که شما میتوانید به کسی بدهید.من می خواهم برای شما داستانی را تعریف کنم."
من به دوستم با ناباوری نگاه می کردم.در حالیکه او داستان روز آشناییمان را تعریف می کرد.به آرامی گفت که درآن تعطیلات آخر هفته قصد داشته خودش را بکشد.او گفت که چگونه کمد مدرسه اش را خالی کرده تا مادرش بعدا وسایل او را به خانه نیاورد.
کایل نگاه سختی به من کرد ولبخند کوچکی بر لبانش ظاهر شد.
او ادامه داد :خوشبختانه من نجات پیدا کردم .دوستم مرا از انجام این کار غیر قابل بحث باز داشت.
در حالیکه این پسر خوش قیافه و مشهور مدرسه به ما درباره ی سست ترین لحظه های زندگیش توضیح می داد پدرومادرش را دیدم که به من نگاه می کردند ولبخند می زدند.همان لبخند پراز سپاس.
من تا آن لحظه عمق این لبخند را درک نکرده بودم.
هرگز تاثیر رفتارهای خودرا دست کم نگیرید.با یک رفتار کوچک شما می توانید زندگی یک نفر را دگرگون نمایید: برای بهتر یا بدترشدن .
خداوند ما را در مسیر زندگی یکدیگر قرار می دهد تا به شکلهای گوناگون بر هم اثر بگذاریم .
دنبال خدا در وجود دیگران بگردیم.